Α ΜΟΜΕΝΤ OF LIFE

Σε είδα στον δρόμο κοστουμαρισμένο, ντυμένο στην τρίχα, με μια αλλοδαπή δίπλα σου να σού κουβαλά μια βαλίτσα, ποιος ξέρει τι νάχες μέσα?

Δύσκολο και γι' αυτήν να προχωρήσει διά μέσου των οχημάτων αφού τα ζώα που τα οδηγούν φοράνε μόνιμα τις παρωπίδες τους, παρωπίδες που δεν αφήνουν τα ζώα να δουν έξω απ' το σύνηθες οπτικό πεδίο, που μπορεί ο άλλος δίπλα να πεθαίνει και αναίσθητα να προχωρούν χωρίς να κάνουν μια παραχώρηση δευτερολέπτων, να περάσει ο πεζός. Που μάτια να δουν μες τις σκέψεις της καθημερινότητας τον μεσήλικα άνθρωπο που κουτσαίνει και τη βοηθό να σέρνει...μια βαλίτσα, με έγγραφα μιας εργασίας, σχετικά με επάγγελμα αντικείμενα, ρούχα? Άνθρωπος μόνος σκέφτηκα, δίχως γυναίκα και παιδιά, ή που κι αν έχει να είναι μακριά. ότι κι αν είναι αυτό το μακριά.

Ευτυχώς μοιάζει ευκατάστατος, μπορεί να συντηρεί μια βοηθό, ίσως και σύντροφο ζωής.

Μα αν είναι κάποιος άλλος πτωχός σε χρήμα από τη μια και φιλικές - οικογενειακές σχέσειςαπό την άλλη, που να πάει να σταθεί σε αυτό τον κόσμο, κι αν έρθει και μια στιγμή κακιά ασθένειας, με τι δύναμη να προχωρήσει?

Του μένει η πίστη στο Θεό, που πάντα είναι εκεί, φτάνει η πόρτα της ψυχής μας γι' Αυτόν να μένει ανοικτή ...