Τόσο κοντά μα τόσο μακριά

Εκαθάρισεν η σκόνη επιτέλους τζαι επεκτάθηκε το οπτικό μου πεδίο ξανά.Τες τελευταίες μέρες η θέα που εθώρουν σαμπώς συμβολικά εκόφκετουν ως την πράσινη γραμμή.Παραπέρα που την ελεύθερη πόλη εν άμπλεπα ίντζα που δαμαί που είμαι. Η ατμόσφαιρα μουντή, σαν να έππεφτεν ένα πέπλο μυστηριώδες, μια καταχνιά τζαι σhέπαζε τον κατεχόμενο τόπο μας. Ήνναμπου κάμνουν ποτζεί οι Άλλοι? (Χμμμ... σαν να τζι εκάμαμεν το λλίον "Avatar"? Ωραίον έργο παρεμπιπτόντως)

Εν εθώρουν που λέτε τον Πενταδάκτυλο μας, για λλίες μέρες εξήχασα το λεβεντοβουνό το σημαθκιασμένο που τον Διγενήν Ακρίτα που 'κόμα αναστενάζει τζαι καρτερά τη λύτρωση. Το βουνό με την στάμπα την κάλπικη που εβάλαν χωρίς σεβασμόν στην ράσιη του, την ξημαρισιά που φωτίζεται κάθε νύχτα σαμπώς τζι εν καρναβάλι. Πόσα να περάσεις αγαπημένε Πενταδάκτυλε? Πόσο να σε εκμεταλλευτούν? Το '74 εφωτίζουνταν οι κορυφές σου που λαμπρατζιές όι Ανάστασης αμμά Σταύρωσης, αφταίνναν οι φωθκιές που σhέρκα προδοσίας να δείχνουν τη ρότα στα πλοία του κατακτητή να έρτουν να σε πιάσουν. Εν έφταιες εσύ. Αν εμπορούσες που μόνος σου να δουλέψεις τα πολυβολεία που εντεταλμένα τζαι σκόπιμα εμείναν ανεπάνδρωτα, εν θα υπόφερες που τότε τζι εμείς μαζί σου τόσον άδικα. Γιατί εν τους ερότσιασες με τους βράχους σου να καταποντιστούν τα πλοία στον βυθό? Εννά λαλούμεν παραμύθκια πέ μου?

Κάθουμαι τζαι σκέφτουμαι πόσοι ελεύθερα τον επαρπατήσαν, εσυνάξαν αγριόχορτα που πάνω του για τη μαείρισσα τους... εκόψαν τα κυκλάμινα του για το βάζο τους... ήπιαν το νερό του... πόσοι εθκιαβήκαν τα περάσματα του προς Τζερύνειαν τζαι άλλους μαγικούς τόπους της "απαγορευμένης πλέον" πατρίδας... πόσοι τον αγαπήσαν που καρκιάς? Ποττέ εν έκαμα τα πιο πάνω εκτός που το τελευταίο. Αγάπησα το βουνό τούτο της χώρας μου, που μακριά. Αναγκαστικά που μακριά. Όσον τζαι αν κατά τζιαιρούς τριβιτζιάζουμαι , έχω τζι εγιώ ένα γινάτι που παλιά. Εν πάω να δείξω του εγκάθετου ταυτότηταν ή διαβατήριον ιμίσh για να δω τους τόπους των γονιών μου. Μελαγχολώ, μαραζώνω. Λυπούμαι τον Πενταδάκτυλον σαν να εν πλάσμαν σκλαβωμένον.
Τζαι καρτερούμεν τόσα χρόνια το πέπλο το νοητό να πέσει, ο λίβας να φυσήσει να το πάρει μακριά, στ' ανάθεμα τζαι που τζιαμαί τζαι τζει. Να το ρίψει μες τη Μεσόγειο τζαι η αλμύρα της θάλασσας να το λύσει. Να χαθεί για πάντα. Να μεν ξανάρτει καταχνιά. Τζι έτσι ο Πενταδάκτυλος ναν λεύτερος, ότι τζαι αν τούτο σημαίνει ...

Y.Γ. :
Επήα σήμερα (εχτές) να εύρω τον τζύρη μου στα ελιόδεντρα του κοντά στο κατεχόμενο χωρκό του. Είσhεν χρόνια να πάω "στες ελιές". Τίποτε εν άλλαξε. Τίποτε. Γιατί ο χρόνος εσταμάτησε που το 74 τζει κάτω.Θωρώντας απέναντι :-Ρε father μα τούτους τους μιναρέες πότε τους εκάμαν (θκυό ψηλοί ολόασπροι ολοτζαίνουρκοι) , εν ήταν που παλιά μες το χωρκό . (Μιλούμε τωρά για χωρκό που επροβλέπετουν να επιστραφεί σε μας τους Ελληνοκύπριους μέσα σε ούλλα σχεδόν τα κατά τζιαιρούς σχέδια λύσης )-Όι τωρά τελευταία τους εκάμασιν ..." Εσιέσαμεν μέσα" λαλώ που μέσα μου. "Ποσπαστέξ. Μάλλον τούτοι για να κάμουν μιναρέες εν σίουροι πως εν θα το δώκουν πίσω." Εκράτησα τη σκέψη μου να μεν πολλύνω το μαράζι.Τζαι ρωτώ για αλλαγή κλίματος.

-Μα ο κος Ελιάς (ιδιοκτήτης κοντινού χωραφκιού) ίνναμπου γίνεται?-Επέθανε, έσhει τζαιρό.-Ο κος Παπουτσοσυτζιάς? (άλλος γείτονας στο χωράφι)-Μα τζαι τζείνος πριν 2-3 χρόνια-Πεε...-Ο Λουβάνας (εκαταλάβετε)?-Ου, έσhει που επέθανεν...
Σκέφτουμαι:"Μά 'ννα μπου γίνεται ολάν? Εγείραν ούλλοι ? Ούλλον ούλλον 10 πλάσματα ήταν τζι εν ήταν τζει κάτω που εκάμναν αραιά τζαι που ζωήν μες τη νεκρά ζώνη τζαι εποσπαστήκαν οι παραπάνω."
Ευτυχώς ο κος Αγκινάρας απέναντι εν μες τους ζωντανούς τζαι αν τύχει καμιά ώρα ανάγκης εννά βοηθήσει τον τζύρη μου, αλλά μάλλον εν ο τζύρης μου που του βοηθά παραπάνω γιατί μετά που τον είδα τον κον Αγκινάρα αντιλήφτηκα εγίνην χούφταλο. Εγέρασε μα πεισμώνει, παλιώνει με τη γη τζαι τα χόρτα για να έσhει νόημαν η ζωή του. Εν παραδώννεται. Τζει μέσα τωρά εν η ζωή του, όσπου να ξεψυσιήσει. Συγχωρκανοί ούλλοι , εδουλεύκαν ένα κομμάτι γη ότι έμεινε του κάθεμιου έξω που το κατεχόμενο χωρκό τους. Θκυο ασσιελιές που τζείνο να το θωρούν τόσα χρόνια με την καρκιάν πκιον πέτραν.

Πας την ώραν ρέσσει τζαι ο Κος Τράκτος (ιδιοκτήτης κοπαδκιού τζαι γεωργός, ο μόνος που εν ούλλη μέρα τζει κάτω, ο "μουχτάρης") πας το τράκτορ του. Σhαιρετώ τον τζαι ανταποδίδει αλλά εν με κατάλαβε γιατί θωρεί απορημένα τζαι ξαναισιώνει ομπρός να μεν του φύει το τράκτορ. Που να καταλάβει μετά που τόσα χρόνια που είχα να πατήσω ? Εφόρεν τζαι κάτι γυάλλαρους δηλαδή...

Μακάρι τούτοι που εμείναν που τους παλιούς παλιούς αλλά τζαι νάκκον πιο νέους σαν τον τζύρην μου να δώκει ο Θεός να ξανανταμωθούν με τους υπόλοιπους συγχωρκανούς, τους παιδικούς φίλους, συγγενείς τζαι γειτόνους σύντομα στην πλατεία του χωρκού, τζαι οπτικά ας μεν εν τίποτε το ίδιο σαν παλιά. Η αύρα εννάν τζιαμαί ... !!!